Ming la ba

Na een heerlijke nacht in de MH16 van Malaysian Airlines kwam ik dinsdag aan in Yangoon, het voormalige Rangoon, in het Zuiden van Myanmar.
Vervolgens de taxi gepakt (8 dollar voor 50 minuten) naar het hostel in het centrum.
Het eerste wat me op viel is de totale chaos in het verkeer hier; de enige verkeersregel is dat je een paar keer moet toeteren als de persoon voor je aan de kant moet gaan en 1 keer moet toeteren als je daadwerkelijk aan de inhaal manoeuvre begint. Het is een metallurgisch mirakel dat de bussen, compleet volgeladen met Birmezen, niet uit elkaar donderen. Alle kappen en kleppen aan de buitenkant hangen los of zijn er af gevallen en in de vloer van de bus waren gaten te zien.
Na ingecheckt te zijn ben ik het centrum door gaan struinen. Mooie oude koloniale huizen die er uitzien alsof ze al sinds 1700 geen onderhoud meer gehad hebben en toch veel winkels met moderne dingen als electronica (smartphones) en spijkerbroeken. Overal waar een weg is rijdt toeterend verkeer en overal waar stoep is staan kraampjes en krioelen mensen. Dit in combinatie met 35 graden celsius, geen wind, een hoge luchtvochtigheid en een rioolgoot langs de straat geeft een interessant aroma aan de stad. Na wat chinese en buddistische tempels gezien te hebben was het tijd voor bier en eten. Na kennis gemaakt te hebben met de lokale rode peper niet meer gestopt met zweten.
De volgende dag (11 uur geslapen) regende het zoals het alleen in de tropen kan regenen: een continue warme douche. Dus ik ging eerst op zoek naar een paraplu tussen alle rommelkrampjes. Ondertussen kende ik al 2 Birmese woorden: ming ba la (goedendag) en 'jay zu ba' (dankuwel). 99% van de mensen hier spreekt geen woord engels dus alles ging met veel gebaren gepaard. Ineens werd ik op mijn schouders getikt door een jongen die me zo maar zijn paraplu gaf. Ik heb hem bedankt en wilde hem wat geld geven maar daar wilde hij niets van weten. Dit is heel typerend voor Birmezen, ze zijn in alle opzichten heel Aziatisch (hun uiterlijk, liefst de hele dag slapen, roggelen, snotteren, spugen en schreeuwen) maar ze zijn ook SUPER vriendelijk en geinteresseerd naar buitenlanders. En dan niet op de gebruikelijke vervelende manier dat ze geld van je willen maar gewoon normaal groeten, glimlachen en vragen waar je vandaan komt. Ook als je iets vraagt is er altijd wel iemand in de buurt die een klein beetje engels spreekt en je kan helpen, je zelfs soms helemaal naar je bestemming brengt! Ook kauwen Birmezen de hele dag hun gebit stuk op Betelnoot waardoor ze allemaal een hele charmante glimlach hebben bestaande uit rode en zwarte afgebroken tanden. Dankzij dit gekauw hebben ze ook vrij veel last van rode speekselvorming. Dit kan er natuurlijk gewoon uit midden op straat of uit het raam van de auto, maar in de bus hebben ze allemaal een klein plastic tasje aan de rug van de stoel voor zich hangen waar ze de hele reis in roggelen en tuffen.
Terug naar Yangon, de tweede dag ben ik gewapend met mijn paraplu langs een museum (veel gouden voorwerpen, traditionele kleding, miniatuurtempels, meer rommel, meteorieten en dino-fossielen) en twee beroemde pagodes (boeddistische tempelcomplexen) gelopen. De pagodes zijn een aaneenschakeling van torens, tempels en boeddhas en alles is zo veel mogelijk met goud bekleed (1e foto). Erg indrukwekkend en elke tempel zit vol met Birmezen waarvan de helft aan het slapen is. Ook waren er twee monnikjes van een jaar of twaalf in de tempel met een bb-gun in de vorm van een AK47 aan het spelen. Toen de plastic kogeltjes op waren hielp een passerende agent hun vriendelijk het magazijn weer bij te vullen!
's Avonds ben ik met een stelletje uit het hostel uit eten geweest en het blijkt hier nog aardig lastig te zijn om een bierje te nuttigen. Clubs/disco's/bars zijn er vrijwel niet en alleen enkele restaurants verkopen bier maar die sluiten allemaal rond 11en.
Ik wilde de stad uit en het bleef regenen dus de derde dag heb ik de bus gepakt naar Mount Kyaiktiyo waar een gouden rots is met daar in een haar van Buddha, het Mekka van Myanmar. De wegen zijn erg slecht met als gevolg dat de busreis, ~250km, een uur of zes duurde en ontzettend hobbelig was. In de bus (gelukkig met airco) werd de hele reis op een flatscreen een Birmese soap afgespeeld met van die ingeplakte looney tunes geluiden (poing, bang) en met het niveau van Bassie en Adriaan. Tussen het spugen en snurken door waren mijn mede passagiers aan het schateren van het lachen. Het landschap veranderde van stedelijk in uitgestrekte velden met meertjes, rivieren, huizen op palen, ossen, geiten, varkens, kippen en uiteindelijke ook bergen op de achtergrond.
De volgende dag om half 6 opgestaan om de berg op te gaan. Het stroomde nog steeds van de regen en we werden met 50 man bovenop een open truck gepropt. Vervolgens ging de truck 45 minuten lang de berg (~1100m hoog) op rossen dus iedereen liep te rillen van de kou toen we eindelijk boven aankwamen. Volgens de legende was er lang geleden een kluizenaar met een paar haren van Buddha. Hij gaf de lokale koning de opdracht om een steen te zoeken die op zijn hoofd leek (van de kluizenaar). De koning wist deze steen op de bodem van de zee te vinden en deze is vervolgens op magische wijze, en in het goud, boven op de berg terecht gekomen (foto 2). De rots is omgeven door tempels, monnikken, troepkraampjes en medicinale kruiden. Inmiddels brak de zon eindelijk door en moet ik toegeven dat er toch wel een hele mystieke sfeer hing met al die biddende, offerende en mediterende mensen. Na dit religieuze spektakel de bus gepakt verder zuidelijk naar Hpa-An.
Toen ik daar de volgende dag wakker werd was er voor het eerst een strak blauwe hemel, en mijn bek viel open van hoe mooi de omgeving was (foto 3)! Ik had die dag een toer geboekt dus we vertrokken 's ochtends met een tuktuk vol westerlingen de omgeving in. We reden langs uitgestrekte velden met rijst of gerst afgewisseld met zo nu en dan een verdwaalde palmboom of wat bosjes. Het is in zulk landelijk gebied echt te merken dat er pas net wat toerisme in Myanmar is want overal werden we nagekeken, zwaaiden mensen naar ons en renden kinderen achter de tuktuk aan. De toer ging langs een viertal grotten (vol met tempels en boeddhas), een zwemvijver (super relaxed) en een veld met 1050 boeddhas. Na in 4 dagen 5000 boeddha beelden gezien te hebben was ik toe aan wat anders dus ben ik vooral foto's gaan maken van het landschap, insecten (vlinders, kevers en mieren), planten en andere aparte dieren die we tegen kwamen.
's Avonds was er een groot festival (volle maan) in het stadje waar ik met een ouder Duits echtpaar uit het hotel heen ging. Ondanks de uitgebreide verkeersregels was er echter een gigantisch verkeersinfarct ontstaan en hebben we het laatste stuk moeten lopen. Het festival was onwijs druk en meer een markt dan dat er muziek en dans was. Er waren ook een aantal vooroorloogse kermis attracties waaronder een reuzenrad (foto 4). Het rad werd echter niet aangedreven met een motor maar met aan elke kant 4 mannetjes die de bakjes tegenhielden/afduwden en wat mannetjes die rondliepen in het rad! Na een hoop zoekwerk de enige biertent gevonden en vervolgens door wat locals meegenomen naar een podium waar traditionele dansen gedaan werden. Ik was me al stilstaand volledig kapot aan het zweten en had erg te doen met de 50 kinderen die in vol traditioneel kostuum een half uur lang op het podium stonden te dansen.
Op zondagochtend ben ik de rivier overgestoken en de berg (of heuvel) van foto 3 gaan beklimmen. Onderweg nog een mooie close-up foto gemaakt van een aangereden slang en doorweekt van het zweet maar trots de top bereikt (foto 5). Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe mooi het landschap hier is. Die middag heb ik de bus genomen naar Mawlamyine en intrek genomen in een hostel wat meer weg heeft van een gevangenis. De deuren van de kamers zijn net een cellencomplex en de kamer zelf is niet veel meer dan een kast met een houten bed met een flinterdun matras en een ventilator. Kost nog een tientje per nacht ook. Maargoed dat is natuurlijk allemaal onderdeel van het avontuur. 's Middags met een Italiaan (die op de fiets vanuit Laos een rondje rijdt!) door het stadje gebanjerd maar zoals alle stadjes hier is er nog niet veel aan voor toeristen. Wat pagodes, kapotte wegen en stoepen, winkels, brommers, tuktuks, loslopende honden en vuil.
Gisteren, maandag, heb ik een toer gedaan over een eilandje wat hier in de rivier ligt. De tocht voerde ons in een tuktuk langs een waterval met zwemvijver (wederom erg relaxed) en door allemaal dorpjes waar we konden zien hoe de locals, die veelal in bamboe huizen op palen wonen maar wel ALLEMAAL een smartphone hebben, met de hand allerlei ambachtelijke artikelen maken. Een houtwerk werkplaats (pennen, katapulten en pijpen), een deurmattenmakerij, een hoedenmakerij (van palmboom), een krijtbord makerij en mijn persoonlijke favoriet: een elastiekjes makerij! Onderweg waren we rubberbomen tegengekomen en dat sap werd hier eerst in een vat met chemicalien gemengd. Vervolgens doopten ze hier houten palen in en lieten ze deze een dag drogen. Daarna werden een soort rubberen olifanten condooms van de paal gehaald en met een machine (foto 6) in elastiekjes gehakt!
Onderweg kwamen we tevens door een dorpje met een enorm bord langs de weg waarop de namen van families en hun donaties stonden. Iets verderop was het hele dorp bezig om als 1 team een nieuwe weg aan te leggen. Belasting aan de overheid betalen ze hier niet, behalve een klein beetje aan de gemeente, met als gevolg dat de mensen dus zelf moeten betalen en werken voor alle infrastructuur etc. Erg indrukwekkend om te zien hoe zo'n gemeenschap samenwerkt. Ben benieuwd of zoiets ook op het Rokin zou werken.
Vanochtend met een Australier naar een kleine versie van de gouden rots gegaan. Wederom bovenop een berg en de middelste steen bevat ook een haar van Buddha. Dit was een stuk minder toeristisch en behalve 2 mediterende monnikken (foto 7) waren wij de enige aanwezigen. Vanavond pak ik de nachtbus (11.5 uur) verder naar het zuiden naar Dawei. Heb nog geen zee gezien en ik vind dat ik in mijn vakantie ook best een beetje uit mag rusten. Ik koester de ijdele hoop dat er zeilboten of surfplanken te huur zijn en anders ga ik lekker wat kleur in mijn huid schroeien op het strand.
Twa me naw!