Van zuid naar noord

De nachtbus naar Dawei was een helse tocht. De bus had geen airco waardoor ik al na 2 minuten doorweekt van het zweet was. Vervolgens voerde de bus ons gedurende 11 uur over een onverharde anderhalfbaansweg, waardoor elke tegenligger (en dat waren er nog best wat in het midden van de nacht) stapvoets gepasseerd moest worden. Naast me zat een monnik met een onfrisse odeur die, eenmaal aangekomen op bestemming, zo maar om geld vroeg. Ik gaf hem een biljet equivalent aan $0,10 maar dat weigerde hij omdat hij het onderliggende biljet van $0,50 gezien had. Ik heb hem toen vriendelijk in het Birmees bedankt en in het Nederlands iets wat minder vriendelijks gezegd en ben weg gelopen. Die gasten worden hier op handen gedragen maar het enige wat ik ze in de praktijk zie doen is de hele dag in pagode's slapen en tv kijken, om geld schooien en 's avonds roken en bier drinken.
Vanuit Dawei heb ik een motor-taxi (schakelbrommer) naar Moung Ma Kah, een dorpje aan de kust genomen. Een dolle rit een berg over met mijn backpack tussen de benen van de chauffeur en ondergetekende achterop het zadel. Ik hunkerde zo naar de zee dat ik direct na het inchecken in het hostel naar het strand ben gelopen (5 minuten) om een duik te nemen. Het is een schitterende kustlijn met vrij wit zand, eilanden in de verte, op sommige stukken wat overhangende palmbomen en afgezien van een paar vissers is er he-le-maal NIEMAND op het strand (foto 1)!
Ik was zo blij er eindelijk te zijn dat ik over het strand een paar kilometer naar een vissersdorpje ben gelopen. Onderweg allemaal interessante aangespoelde dieren aangetroffen zoals krabben, vissen, roggen, schelpen, heremietkreeften etc. Een paar vissers haalden net hun buit binnen (foto 2). Dit waren mijns inziens al redelijke vangsten maar toen trokken ze ook nog eens een soort zwaardvis van bijna 2 meter uit de koelbox! Ook waren er wederom overal rondlopende schurftige honden. Er was er echter eentje die mij hardnekkig, volhardend en onwijs trouw bleef volgen, naast mijn rugzak ging liggen als ik de zee in ging en alle andere geinteresseerde honden wegblafte. Ik snapte niet waarom dat beest me bleef volgen maar al snel waren Mormel en ik een onafscheidelijk duo en hebben we in een 5 uur durende tocht de zon, de hitte en het strand overwonnen. Pas bij terugkomst in het hostel schoot Mormel ineens een hok in en toen pas viel het kwartje: het was de hond van het hostel! 's Avonds onder het genot van een pot Myanmar bier de zon in de zee zien ondergaan en toen in 1 van de strandtentjes (ik was de enige) heerlijke verse gebakken vis gegeten.
De volgende dag een schakelbrommer gehuurd en naar het noorden gereden. Ik was al vrij snel de weg kwijt dus toen ben ik 'op gevoel' als een echte Columbus gaan rijden. Het eerste stuk weg was netjes geasfalteerd en daarna wisselde de staat van de weg tussen oorlogsgebied en onverhard met losse stenen op het wegdek. De weg voerde me door allerlei (primitieve) dorpjes, een opgedroogd mangrove bos waar vrouwtjes schelpen aan het zoeken waren en uitgestrekte moerassige velden met koeien en reigers. Dit zuidelijke deel van Myanmar was tot 2-3 jaar geleden gesloten voor toeristen met als gevolg dat 99.9% van de mensen hier geen woord engels spreekt, iedereen op straat me groet en naar me zwaait en me aankijkt alsof ik van Mars kom. Ik hoorde ergens herrie en toen ik ging kijken bleek er een bruiloft aan de gang te zijn (foto 3). Ik werd warm onthaald, moest met iedereen op de foto en ten slotte werd een bord eten in m'n handen geduwd.
Toen ik rond het middag uur op zoek wilde gaan naar lunch, ergens in the middle of nowhere (foto 4), sloeg het noodlot toe: de ketting vloog van het wiel. Enkel gewapend met mijn zakmes en wat kennis van een fiets-ketting ben ik eerst op zoek gegaan naar hulp in een nabijgelegen hut en checkpoint; beide verlaten. Toen ik terugliep naar de brommer kwam er godzijdank een pickup truck aangereden die me met brommer en al naar een soort garage aan de andere kant van de berg heeft gebracht waar ze (gratis) de brommer gefixed hebben!
Na vervolgens 15 kilometer over een zandpad gereden te hebben kwam ik aan in een dorpje waar niemand een woord engels sprak. Ik bestelde wat te drinken, gebaarde dat ik ook graag wat eten wilde en de eigenaar van het tentje zette zijn dochter aan het werk en ging zelf lekker zitten kauwen op betelnoot. Ik heb daar 45 minuten gezeten en 3 keer om eten gevraagd toen het kwartje bij die vent viel en hij aan kwam zetten met een zakje chips. Ondertussen was ik al een echte toeristische trekpleister geworden voor de lokale jeugd (foto 5). 's Middags nog verder rondgescheurd en de dag weer geeindigd met bier en vis op het strand (foto 6).
Vrijdag wederom (dezelfde) brommer gehuurd en ditmaal naar het zuiden gereden (foto 7). Onderweg weer veel kuilen ontweken en ge-ming-la-ba'd. Toen ik langs de weg ergens ging lunchen werd direct de hele familie opgetrommeld die gezellig bij me aan tafel gingen zitten. Als collectief konden ze een klein beetje in het engels communiceren en ze waren erg vriendelijk en geinteresseerd. De opa van de familie probeerde me allemaal Britse koloniale antieke troep aan te smeren waaronder een liniaal van een meter lang uit 1876. Ik heb hem uitgelegd dat hij het beter op internet kon proberen want dat het niet in mijn backpack pastte.
Hier na met de brommer een supersteile onverharde berg getrotseerd om aan de andere kant het mooiste strand van de regio aan te treffen: Tezet (foto 8)! Een enorme baai, twee eilanden voor de kust, palmbomen en afgezien van wat vissers wederom helemaal verlaten. Na een duik in de zee het strand afgelopen (het was ondertussen 13:00 en weer ondraaglijk warm dus het leek meer op strompelen). Op het strand waren, met een totale grootte van een voetbalveld, netten gespannen waarop vrouwtje duizenden kleine sprotjes/ansjovis aan het uitspreiden waren zodat ze konden drogen in de zon (foto 9). De mannen waren al kauwend wat in de schaduw van een boom aan het chillen en vroegen me allemaal dingen in het Birmees waar ik niets van begreep. Ik heb ze geprobeerd uit te leggen dat ik een kolonist was, dat al hun bezittingen nu van mij waren en dat ik hun vrouwen en kinderen als slaven mee ging nemen. Ze begrepen me echter niet dus toen ben ik maar weer weggegaan. Na het avondeten ben ik met twee stelletjes uit het hostel gaan nachtzwemmen want er zit hier fluoriserend plankton in de zee. Het was niet zo intens als in Life of Pi maar alsnog heel cool. Als je een arm of been door het water bewoog lichtten er daar allemaal kleine 'disco-korrels' op. De schitterende heldere sterrenhemel er boven maakte het visuele spektakel compleet.
Zaterdag wilde ik naar het noorden vliegen maar het vliegtuig zat vol. Precies toen ik al mijn spullen in had gepakt en klaar was om naar Dawei te gaan, om of een vliegticket voor zondag of de nachtbus te halen/pakken, kwam de eigenaresse van het hostel met het heugdelijke nieuws dat haar agent een vliegticket voor zondag had bemachtigd. Ik kon dus nog een dag extra aan het strand chillen!
Die middag heb ik me laten masseren; ze gebruiken hier geen olie en ze wrijven niet over je spieren zoals als wij gewend zijn. Het is meer een soort knijpen in je spieren en nadat dat vrouwtje tegen al mijn stijve beenspieren/kuiten had getrapt en er zelfs vol op was gaan staan liep ik kreupel weg. Eind van de middag met twee lokale kereltjes van 17 en 20 (ik dacht dat ze 13 waren) op het strand gevoetbald en daarna met twee stelletjes (en Mormel) uit het hostel fik gemaakt op het strand en daar twee verse vissen in bananenbladeren op gebakken, heerlijk (foto 10). Overigens nog een leuk stereotype moment: ik wilde 2 bakken rijst (two rice) voor bij de vis bestellen. Na veel gebaren begrepen ze me pas toen ik om 'two lice' vroeg.
In het hostel had ik een slaapkamer met een aparte (semi-open) badkamer. Elke dag trof ik weer een interessant nieuw beest aan in mijn badkamer: een spin ter grootte van mijn hand (foto 11), een bid sprinkhaan (foto 12), een grote rode duizendpoot, gekko's en een kakkerlak ter grootte van mijn neus.
Zondag achterop de taxi-brommer naar het vliegveld. De chauffeur was een apart kereltje die al kauwend en spugend tijdens het rijden wilde gaan bellen, me twee $1000 biljetten aan probeerde te smeren, onderweg drie keer de weg naar het vliegveld moest vragen en me uiteindelijk met bagage en al direct in de wachtruimte (dus na de check-in en x-ray) heeft weten af te zetten. Vervolgens in een uurtje van Dawei naar Yangon gevolgen (scheelt een busrit van 16 uur) en toen direct de nachtbus in naar Kalaw (9 uur). Om half 5 vanochtend kwam ik aan, de receptionist wakker gemaakt, toen nog tot 8 uur geslapen en vanochtend weer ontbeten met een heerlijke kom kippensoep.
Kalaw ligt op 1300 meter hoogte in de heuvels, is erg groen met veel gekleurde bloemetjes (foto 13) en dennebomen, rustig en dankzij de hoogte en relatief lage luchtvochtigheid is het aangenaam warm (overdag 25 graden, 's nachts 10) en niet zo bloedheet. Een local wist me vandaag te vertellen dat dit een gewilde vestigingsplek is voor pensionado's en dat is te zien ook aan de Amerikaans ogende grote bakstenen huizen buiten het centrum.
Na het ontbijt een wandeling gemaakt door de heuvels hier en (verrassing!) weer veel pagode's en buddha's gezien. Opmerkelijk was een grot met een paar honderd kleine beeldjes en een grote, van bamboe gemaakte, met goud bekleedde buddha van 500 jaar oud!
Morgen begin ik aan een 3-daagse wandeltocht naar de volgende attractie: Inle lake.
Appie kim!